Wspinanie

Kalymnos – all inclusive

Od lat zarzekałem się, że do mojego pierwszego wyjazdu na Kalymnos doprowadzić może jedynie splot kilku trudnych do osiągnięcia w jednym momencie czynników. A jednak… Dokładnie na dwa dni przed zaplanowanym wyjazdem do Ospu prognozy nie pozostawiają nam złudzeń – ma lać, ma lać i to solidnie. Co teraz? Pół roku temu w analogicznej sytuacji zdecydowałem się na wyjazd do Ospu i do dziś tego żałuję. Tym razem, nawet jeśli szanse na warun są 50/50, wolę nie ryzykować…

Osp rok temu…

Ok, czyli mamy dwie doby na zmianę destynacji. Tylko jest problem, wszędzie leje!!! Franken – wiadomo, Włochy – powodzie, Francja – mży ale i tak za drogo, Hiszpania – Kwiato wrzuca fotki rodem z koła podbiegunowego. Jak żyć?! I nagle… pada zakazane słowo – „Kalymnos?”.

Chyba większość wspinaczy na świecie rozpozna ten widok. Grande Grotta na Kalymnos. Prowadzę Aegialis 7c, w tle sąsiednia wyspa Telendos.

Odpalam yr.no i od razu szukam okularów, bo już z prognozy razi mnie słońce. Najgorzej! 😛 Milion monet i 48h później jesteśmy już na lotnisku z biletami w dłoni. Nocka w Atenach i rozpoczynam 30 rok życia :). W taksówce, samolocie, na promie (tutaj mała, urodzinowa niespodzianka od ekipy <3), znowu w taksówce, wspinając się po tufach (szemrane 8a OS smakowało lepiej niż zwykle 😉 ) i na koniec zajadając się owocami morza. Takie życie po trzydziestce to rozumiem! 😉

Witamy w Grecji!

Jeszcze słowem wstępu dla tych mniej zorientowanych. Kalymnos to Grecka wyspa nieopodal Kos, niegdyś słynąca z poławiaczy gąbek, a obecnie… ze wspinaczy! Po 20 latach „w branży” nadal jest to dla mnie coś wyjątkowego. Lecę 2000km i to nie do jakiegoś zadupia pośrodku niczego tylko do jednego z serc europejskiej turystyki (w sensie, że wyspy greckie) i nie dość że nikt się nie dziwi, że zamiast walizki Samsonite mam plecak Patagonii, a zamiast swetra na promie zakładam membranę to na dodatek zarówno taksówkarz, jak i kelner w knajpie czy pani w spożywczaku zachowują się jak by nasza obecność była tutaj normalna i wręcz pożądana. Czasem nawet podpytają jak poszedł wspin. A co z wizerunkiem wspinacza outsidera!? Nie tutaj…

Telendos widziana z tarasu naszej kwatery.

No dobrze, skoro już wiecie dokąd przyjechałem to teraz kilka słów o wspinaniu. Najnowszy przewodnik opisuje niemal 3500 dróg wspinaczkowych. I uwaga, zdecydowanie najwięcej jest linii z przedziału 5b-6b! Nie mam niestety zbytniego doświadczenia w tych trudnościach, więc ciężko mi ocenić jakość wspomnianych dróg, zaryzykuję jednak stwierdzenie, że dla wspinaczy początkujących jest to miejsce wymarzone.

Jeden z ciekawszych sektorów – Secret Garden, warty odwiedzenia tym bardziej, że jest cały dzień w cieniu. Na horyzoncie Turcja!

Co jednak najciekawsze we wspinaniu na Kalymnos to rzeźba! Stalaktyty, „kalafiory” i „tufasy” niespotykanie dobrej jakości. Przez cały tydzień nie dość, że nie urwałem żadnego elementu wspomnianej szaty naciekowej, to jeszcze nie znalazłem żadnych śladów betonowych „wzmocnień”. Tutaj duży plus. Szkoda tylko, że najwięcej po wspomnianej rzeźbie powspinamy się w dość małej liczbie sektorów i to głównie na drogach siódemkowych. Pokrzywdzeni będą zarówno wspinacze piątkowo – szóstkowi jak i ósemkowi wyjadacze. Podsumowując – największymi garściami z Kalymnos czerpią łojanci z poziomu 7a-7c+.

Wspinaczkowe klimaty Kalymnos 😉 Staś i końcowe metry na Fun de Chichunne 7c+ „flashem po latach”

Kolejna warta omówienia kwestia – wyceny. Czy jest ktoś kto nie słyszał, że na Kalymnos jest łatwa cyfra? A no jest. Nie rozwinięcie tematu było by jednak dla tego miejsca jak i wielu osób bardzo krzywdzące. Po pierwsze powtarzam, dróg poniżej 7a nie robiłem, więc nie mam prawa się wypowiadać o ich trudności. Po drugie, zauważalna jest tutaj ewidentna zależność – im większe przewieszenie i bardziej urzeźbiona droga – tym bardziej wycena odbiega (w górę) od prawdziwej. Zupełnie jak by autorzy dróg dawali bonus za wytrwałość. Jeśli gość przedarł się przez 45metrów dachu na Fun de Chichunne to dostaje w prezencie plus do wyceny. Co z tego, że droga polega na poszukiwaniu no handów i wytrwałości w siedzeniu na tufasach, a najdłuższe sekwencje pomiędzy no restami mają jakieś 6 metrów i trudności w okolicach 7b+… I takich przykładów trochę się tutaj znajdzie. Przeglądając jednak poprzednie wydania przewodników widać, że przesadzone cyferki mozolnie ulegają korektom. I oby tak dalej! A drogi bez tuf? Wyceny tych które robiłem z czystym sumieniem przepisuję z przewodnika. A może po prostu źle trafiłem? Tydzień to jednak bardzo mało, więc bierzcie poprawkę na moje odczucia. Aha i ostatnia rzecz. Używajcie knee-padów!!! Nie musi być od razu Five Tena za 40euro, nawet zwykły usztywniacz z apteki robi dużą różnicę. Wspinanie po tutejszej rzeźbie bez knee-padów to jak ciśnięcie w pionie w adidasach i narzekanie, że trudna cyfra…

Grota Sicati wygrywa konkurs na najdłuższe podejście wyjazdu 😉

Ale zdecydowanie było warto!!!

No dobrze, wstęp i kwestię wycen mamy już za sobą, pora więc przejść do części niewspinaczkowej. Po pierwsze i najgorsze – podejścia! Zdecydowana większość sektorów wymaga co prawda niezbyt długiego, ale bardzo stromego podejścia. Nie jest to oczywiście Ceuse, ale jeśli nie lubicie podejść lub macie małe dzieci to ostrzegam – minimum 15minut strooomo pod górę to kalymnoski standard, nie rzadko dochodzi też drugie tyle po płaskim.

Po drugie i chyba najważniejsze na Kalymnos – jedzenie, plaża, słońce i skutery. Czyli esencja greckiego stylu życia. Mało kto gotuje tutaj na kwaterach. Na Kalymnos jada się w knajpach. Bo jest tanio i bo jest dobrze, a nawet przepysznie. Plaży i słońca nie muszę opisywać, a skutery to najlepszy środek lokomocji na dalsze sektory (można też wynająć furę albo jechać autobusem) i jednocześnie przednia zabawa.

Rodeo!

Nie wspomniałem o kozach – zamykajcie plecaki!!! Zjadają niemal wszystko.

Na koniec, bo mam wrażenie, że z powyższego tekstu nie do końca wynika czy mi się podobało :P, pokuszę się o porównanie.

Jadąc na Kalymnos szykujcie się na przepyszne jedzenie, tłumy międzynarodowych wspinaczy, wypasione sklepy wspinaczkowe, plażowanie, świetną pogodę, przystępne wyceny, drałowanie po klamach w przewieszeniu, przedzieranie przez gąszcz niesamowitych stalaktytów, jazdę skuterem po wybrzeżu i zimnego Mythosa na tarasie z widokiem na zachodzące nad morzem słońce. Koszt – ~1700zł.

Jeśli jednak wybierzecie Osp, Siuranę czy /tutaj wpisz rejon spoza Grecji, byle nie Sycylię 😉 / jak w banku macie ostrą walkę na wyszukanych projektach (bez no handów), marznące ręce, resty przy kuchennym stole grając w Dixit’a i…i tą cruxową sekwencję na drodzę, którą zapamiętacie na dłuugo – „prawa w plecy, dokładka, strzał lewą do krawądki, prawa na poprawkę i mooocne dogięcie do oblaczka”. Koszt – bezcenne 😉

Zgadnijcie co wybieram 😛 Dziwne? Może po trzydziestce i 18 latach stażu zaliczam się już do starych wspinaczkowych dziadów ceniących dawne wartości ponad dobrą zabawę? 😉 A może po prostu brakuje mi tutaj dużego wyboru trudnych dróg i dorabiam do tego teorię 😉

Na Fun de Chichunne. fot. M. Jamkowski

Nasz team. fot. M. Jamkowski

Wykazik dla żądnych cyfry:

– DNA Extension 8a+ OS, Grande Grotta – 50m wspinania, jedno trudne miejsce, gdzie musiałem zawalczyć na 110%. Mimo bulderowego charakteru wspaniała wycieczka,

– The Silence of the Abyss 8a+ 2pr RP, Secret Garden – Nie Kalymnoskie, na dole krawądkowy buder w pionie, dalej rest i dość westowa sekwencja zwieńczona ruchem z fakera do tufy,

– Daniboy 8a OS, Spartakus – Raczej szemranka 😉 Ale bardzo fajna! Dość krótka jak na Kalymnos, akcja jak na 20 ruchowym obwodzie,

– Narcissus 8a OS, Secret Garden – Trudny połóg zwieńczony krótką przewieszką po podchwytach. Niezbyt onsightowa, niezbyt kalymnoska,

– Super Priapos 8a OS, Grande Grotta – 40metrów drałowania po tufach żeby przewalczyć na końcowym pioniku po krawądkach. 55metrów, klasyk nad klasyki. Oczywiście na 8a.nu chodzi za 8a+…

– Fun de Chichunne 7c+ OS, Grande Grotta – niesamowita droga. Wiedzie 45metrowym dachem, a jednak co chwile mamy no handa, a to hacząc kolana, a to siadając na tufasie. Jak by się uprzeć i robić bez tych restów to by pewnie miało 8a, wątpię jednak żeby 95% osób je omijało 😉 . W nowym topo nadal 8a, w apce vertical life już 7c+,

– Super Lolita 7c+ OS, Grota Sicati – Już za samo miejsce każda droga w grocie powinna dostać gwiazdkę 😉 Na szczęście większość linii jest tutaj bardzo urodziwa, więc i tak mają u mnie maksa. Super Lolita to kolejny klasyk za 8a. W nowym topo na szczęście już przeceniony,

– I jeszcze 3x 7c+ OS i sporo łatwiejszych siódemek.

Staś i sektor ‚Odyssey’

Żegnaj Kalymnos!

Zmiany, zmiany, zmiany…

A raczej „rozwój, rozwój, rozwój” ale to by słabo brzmiało na tytuł posta 😉 Od razu zaznaczam, że wpis będzie długi i podzielony na dwie części. Pierwsza część bardziej auto-promocyjna, druga nadrabiająca zaległości wspinaczkowe.

Foto z zeszłego tygodnia w Ospie

Chyba najważniejszym dla mnie wydarzeniem od ostatniego wpisu był początek współpracy z Mitsubishi Motors Polska i start projektu Cztery Żywioły. Wraz z czwórką wspaniałych sportowców (Victor Borsuk, Irena Stangierska i Oskar Barański) zostaliśmy ambasadorami Mitsubishi. Co się z tym wiąże? A no każde z nas dostało pięknego nowego pickupa L200 w kolorze i wersji odpowiadającej przypadającemu mu żywiołowi. Mnie przypadł brązowy Mitsu z pakietem earth edition. Czyli żywioł ziemia. W końcu skaly wyrastają z ziemi 😉

Na tym jednak nie koniec! W efekcie współpracy z Mitsubishi powstało sporo materiałów do projektu Cztery Żywioły. Na czoło wysuwa się oczywiście kilkuminutowy film nagrany wraz z ekipą sport.pl na naszej polskiej Jurze, ale polecam też kliknąć TUTAJ i przejrzeć pozostałe materiały (wywiad, kilka zdjęć i moich porad).

Moja nowa fura ;), fot. Franek Przeradzki

Ogłoszenie numer dwa: założyłem fanpage na fejsie! Tak, tak, parę lat temu ktoś mi powiedział – „w dzisiejszych czasach trzeba mieć bloga” i jak powiedział tak zrobiłem. Niestety, social media ewoluują szybciej niż się to wydaje i niedługo później ta sama osoba powiedziałaby pewnie „Nie masz fanpage’a?! Ale lamus.”. No więc poszedłem z duchem czasu. Założyłem profil „sportowca” na fejsie i jak się zapewne sprawniejsi obserwatorzy zorientowali, ucierpiał na tym blog. No cóż, ojca oszukasz, matkę oszukasz, ale życia nie oszukasz. Obiecuję jednak, że będę się starał zachować rozsądny balans pomiędzy tymi dwoma mediami. Na fb krótkie newsy, na blogu dłuższe wpisy, relacje, przemyślenia itp. Aha, wspomnianą stronkę znajdziecie w panelu bocznym po prawej stronie, lub TU.

No i w końcu czas na zaległości wspinaczkowe! Od powrotu z wakacji minęły już ponad dwa miesiące, więc i newsów się trochę nazbierało.

Pierwszy weekend po 6tygodniach łojenia 30-40metrowych dróg przypadł na Zakopane i Puchar Polski w Boulderingu. Wiem, słabo to rozegrałem 😉 Jednak nie najmocniejszy skład i umiejętności techniczne (bo siły to po wakacjach nie miałem nic) umożliwiły mi dotarcie na nie najgorsze siódme miejsce. Potem było dużo deszczu, który jednak łaskawie nie padał non stop, więc udało mi się wdrapać na kilka ciekawych dróg:

– Mechanika Pręta Cienkiego VI.6+/7 – w zasadzie formalność, bo jako stały bywalec Mamutowej znałem wszystkie ruchy z tej siłowo – wytrzymałościowej propozycji.

– Lukrecja Borgia VI.6 – dość świeża propozycja Jastrzębnika. Autor – Waldek Podhajny zaproponował 5+/6, ale linia zdecydowanie zasługuje na upgrade do cyfry nadanej sąsiedniemu Mrocznemu Widmu. Ruchy niby łatwiejsze, ale ciąg zdecydowanie większy. No i przede wszystkim droga na pięć gwiazdek!

– Gorączka Sobotniej Mocy VI.5+, Popielarka – kute i siłowe ale jednak fajne, bo w sporym przewieszeniu i ekspozycji.

– Peleton VI.5+, Kołoczek – Trudna do opisania linia. Wiedzie trawersem, częściowo w przewieszeniu, częściowo w połogu, trochę westowa, a trochę jurajska. Jest i miejsce rodem z balda po paczkach. No i trudności siłowe skumulowane na ostatnim ruchu z oblaczka. Raczej łatwa, ale i godna polecenia.

Gosia na Gorączce Sobotniej Mocy

Sara na Ataku Glonów (Lukrecja idzie jedną linię w lewo)

Później znowu zaczęło padać, więc pojechałem na Mistrzostwa Polski w Prowadzeniu do Torunia gdzie się okazało, że trema to prawdziwy wróg zawodnika, a mój wynik był wręcz żenujący. No cóż. Muszę wyciągnąć wnioski i popracować trochę nad ponoć najważniejszym mięśniem – głową.

I ostatnia zaległość. Tygodniowy wypad do Ospu. Plan – zapoznać się z trudniejszymi propozycjami Misji Pec. Zrealizowany w 100% i jak wszystko dobrze pójdzie to wrócę tam na Sylwestra (5 rok z rzędu!). Dodatkowo udało mi się też uporać z hardą 8b – Pikovą Damą. 30m ciągu z cruxem pod samym łańcuchem. Polecam 😀

Pikova Dama, fot. Piotrek Deska

„Trudniejsza propozycja” Misji, fot. Maciek Ostrowski

Tarn i Rode – zestaw klasyczny

Tegoroczny wakacyjny trip odbył się pod tytułem „Jak za dawnych lat”. Co prawda załoga w aucie nie składała się z samych kawalerów, tylko z dwóch par, zamiast w krzakach mieszkaliśmy na campie w naszych willach z decathlonu, a na obiad częściej od tuńczyka z makaronem jadaliśmy krewetki w winie. Podobieństwa jednak nie dało się nie dostrzec. Po pierwsze plan wyjazdu. Wakacyjną podróż do Rodellaru z przystankiem w Tarnie odbyłem po raz pierwszy 10 lat temu. Oba miejsca od razu stały się moimi ulubionymi rejonami, a wspomnianą trasę powtarzałem jeszcze trzykrotnie. Drugie istotne podobieństwo to długość tripa. Powyżej miesiąca poza domem byłem tylko raz, 8 lat temu, na wakacyjnym tripie Tarn – Rode 😉 Zarówno wtedy, jak i tym razem w skałach spędziłem całe sześć tygodni!

Julka na 7a w Tarnie

Z racji licznych wizyt, zarówno Gorges du Tarn jak i Rodellar stały dla mnie wyjątkowymi miejscami. W Tarnie pokonałem swoje pierwsze westowe 8a i 8b RP, a w Rode 8c. Tegoroczna wizyta również dużo dla mnie znaczyła. Do francuskiej doliny wracałem po 4 latach przerwy, na zupełnie innym poziomie sportowym. Nie trudno się pewnie domyśleć, że miałem wobec siebie naprawdę spore oczekiwania. W planie było szybkie RP i walka o 8a+ OS. Nie często to mówię, ale tym razem plan zrealizowałem w 100%.

Morze skały w Tarnie, widzicie wspinacza?

Nieco inaczej sprawa ma się z Rode. Wyjeżdżając stamtąd rok temu opowiadałem naokoło, że do Perły Aragonii to w najbliższych latach raczej nie wrócę. Na szczęście – jak mówią – tylko głupi nie zmienia zdania i już wiosną tego roku wiedziałem, że bez rogalików na Mascunie, wyprawy na Pisciniete, kąpieli przy Cafe Solo, „wspinaczki” na Ventanasy czy słynnej Fiesta de Rodellar wakacje nie będą smakować równie dobrze :] Teraz wiem, że drugi raz tego błędu nie popełnię, więc od razu zapowiadam – do Rode wrócę najszybciej jak się da! Szczególnie, że zostały mi tam nie lada porachunki do wyrównania…

Jeden z najlepszych i najbardziej imponujących sektorów Rode – Las Ventanas del Mascun

Poniżej lista trudniejszych przejść z wyjazdu:

L’odyssée de l’espace 8a+ OS, Tarn – pierwszy onsight w tym stopniu, 45 metrów wspinania. Pierwsze 35 poszło gładko, walka rozegrała się na ostatnich metrach, bez magnezji na chwytach i w naprawdę mocnym wietrze. W kluczowym momencie zacząłem na głos się na siebie wydzierać, żebym nie próbował odpuścić i cisnął do końca. Na szczęście byłem na tyle wysoko, że nikt tego nie słyszał, bo scena musiała wyglądać dość komicznie.

Tennessee 8b RP, Tarn – o drodze mawiają „najładniejsze i najtrudniejsze 8b na świecie”. 40 metrowy filar mega imponującego sektora o tej samej nazwie. Dla mnie marzenie od pierwszej wizyty w Tarnie. Trudności oscylują wokół 8b+ :]

Curry Poulet 8b+ RP, Tarn – czyli Kurczak Curry :] Ta niewinnie brzmiąca nazwa kryje za sobą wybitnej urody, dwudziesto ruchowy ciąg przechwytów w rzadko spotykanej formacji. Najpierw trawers po „pysznych” dziurach, niemal bez stopni, a na końcu super techniczny crux w filarze. Majstersztyk!

Astro Tarn 8a OS, Tarn – tak to czasem bywa, że najtrudniejsze onsighty wcale nie muszą mieć najwyższej cyfry. Dla mnie absolutnie największa walka w życiu. Czterokrotnie myślałem, że spadnę i za każdym razem cudem trafiałem w ukryty chwyt lub w ostatniej chwili ciało zmieniało pozycję ledwo unikając lotu. Niemal 50 metrów wspinania, zdecydowanie godna polecenia!

Detectives 8a OS, Rode – Z wyprawy na Piscinietę nie wypada wrócić bez wyniku 😉 Łatwa w swoim stopniu.

Botanics 8b/b+ RP, Rode – Duże chwyty, duży przewis, duży ciąg – typowy Rodellar i klasyk „Ventanasów”.

Le viagra c’est pas pour les bras 8b RP 2pr, Tarn – przeciętnej urody bulder na starcie, a potem 30 metrów terenu 7c. Podczas przejścia emocji dostarczył mi brak ekspresów w górnej części i niemal piętnastometrowy run out do stanu…

Gladiator 8b RP, Rode – Wciągnięta na otarcie łez ostatniego dnia wyjazdu. Specyficznej urody. Crux dość tępy, bo ulepionych chwytach. Co by jednak nie mówić – klasyk!

Maciek na „ekstremalnym” podejściu pod sektor L’Amphi w Tarnie

„Dobra chłopaki, to my dziś mocno napieramy!”

Mistrz we własnej osobie, legenda polskiego wspinania – Waldek Podhajny w Tarnie!

Taaaaka duża urosnę!

Julka na 7a

Maciek na 7b OS w Tarnie

Gorące garnki bywają niebezpieczne…

Beastmode – fot. Maciek Ostrowski

Alain Delon 😉

Rodellarowy lokals

No i jak tu nie wracać? 🙂

Piscinieta rejs

Batalion Skała i o pięknie tego sportu słów kilka…

17 lat wspinania, prawie połowa tego czasu kariery dydaktycznej, niezliczone wyjazdy i ponad 500 dróg od 7b w górę. Te dane pozwalają mi twierdzić, że dość dobrze poznałem mój ukochany sport, a jednak… mimo tego całego doświadczenia, wspinanie ciągle mnie zaskakuje. Czasami jest to jakiś kruczek techniczny, z pozoru nieistotna zmiana pozycji ciała i nagle arcytrudny ruch okazuje się banalny. Innym razem powala mnie niespotykana sekwencja w skale, stworzona tysiące lat temu przez matkę naturę. Nierzadko też zaskakują mnie moi podopieczni, w końcu analiza ich wspinania zajmuje mi więcej czasu niż zgłębianie własnych poczynań. Od jakiegoś czasu największe wrażenie robi na mnie jednak mnogość powiązań pomiędzy ciałem, a mózgiem wspinacza. A ujmując całe te rozterki w jednym zdaniu napisałbym, że zagłębiam się nad poszukiwaniem (utraconego?) wspinaczkowego flow.

Batalion Skała, fot. Maciek Ostrowski

Brzmi to może dość akademicko, ale nie bójcie się, nie będzie to przydługi, nudnawy tekst. No dobra, na pewno nie będzie przydługi, bo nudnawy to nie wiem. W każdym razie wracając do tytułu i ostatnich dni chciałbym się pochwalić przejściem dwóch trudnych dla mnie dróg. W zeszłą sobotę padło Przebudzenie Mocy na Jastrzębniku (VI.6+), a przedwczoraj uporałem się z dłuższym projektem na Pochylcu – tytułowym VI.7. Nie same drogi są jednak tematem tego wpisu, a bardziej mentalna walka, którą mimo sobotniego sukcesu, dzień później niestety przegrałem. Dla wyjaśnienia moich zawiłych przemyśleń przytoczę tu wydarzenie sprzed kilku tygodni. Otóż jakiś czas temu miałem przyjemność trochę poruszać się po baldach na Murallu, gdzie spotkałem się z iście mistrzowskim (Mechanior i Olo) komentarzem podczas mojej próby na jednej z przystawek.

m – Zobacz jak go telepie, nie zrobi

o – Zrobi, on ma taki styl…

Ewcia tuż po tym jak odnalazła flow i wciągnęła Odlot Proroka za VI.5 🙂

Ten styl – „telepie go, ale idzie” – tak można by pokrótce opisać moje najbardziej niespodziewane sukcesy na drogach, sukcesy podczas których łapałem ów tajemniczy flow. Później niestety przyszły czasy filmików na instagramie, Alexa Megosa i Janka Hojera i gdzieś zacząłem zatracać ową umiejętność wspinania na 110%. Przecież ważniejsze jest, żeby pokazać zapas… Aż w końcu, w zeszłą sobotę wylądowałem na Jastrzębniku i zabrałem się za prowadzenie Przebudzenia Mocy. Oczywiście z zapasem. Doszło nawet do tego, że podczas wstawki chciałem poinformować asekurantkę o tym jak to czuję się wypoczęty. Na szczęście tego nie zrobiłem, bo mój lot poprzedzony poślizgnięciem się pod stanem byłby bardziej komiczny niż tragiczny. Sztuka pokonania całej drogi udała mi się jednak w następnej próbie, linię zrobiłem z zapasem i jedynie lekko nabitymi przedramionami. Niby fajnie, niestety na niedzielę zaplanowałem to samo na Pochylcu, co skończyło się czterokrotnym kopnięciem gąski w dupę. I wtedy do mnie dotarło…

Typowa rozrywka pod Pochylcem – wyścigi ślimaków

Końca całej historii zapewne się już domyślacie. Po dogłębnym rachunku sumienia i psychoanalizie, z lekką pomocą słabego warunu („tak kontrolnie się wstawię, bo wszystko jedzie”), udało mi się uciszyć demona nakazującego „pokazywanie zapasu” i wpiąć do stanu mojego siódmego VI.7 – Batalionu Skała. Kluczem do zrozumienia tematu okazało się uświadomienie sobie, że ten pokaz siły nie był przeznaczony dla kolegów pod skałą, tylko dla samego siebie, by stłumić strach przed porażką.

I na koniec Tadek Kieniewicz na Onyksie za VI.5+

P.S.
Flow oczywiście porusza dużo więcej kwestii niż wspomniana powyżej, ale o tym pisali już mądrzejsi ode mnie :).

Soczysty Sprint i inne…

Ktoś mi kiedyś zwrócił uwagę, że wszystkie sześć siódemki zrobiłem jesienią i miał rację…aż do zeszłej soboty :]. Schemat przełamany, a w kapowniku ląduje tytułowy Soczysty Sprint.

Soczysty Sprint VI.7, fot. M. Ostrowski

Droga rozwiązuje środek przewieszenia czołowej ściany Suchego Połcia i oferuje dość niespotykane jak na Jurę wspinanie – pozytywne krawądki w sporym przewieszeniu. Mimo 20 metrów wysokości Soczysty Sprint testuje raczej bulderowe zdolności. Kluczowa sekwencja mieści się w ok. dziesięciu trudnych ruchach, z czego trzy można uznać za ewidentny crux drogi. O włos od prowadzenia byłem już dwa lata temu niestety, w jednej z najlepszych prób uszkodziłem troczek w małym palcu i wstawki odpuściłem na ponad półtora roku.

Powrót nastąpił jeszcze przed zawodami w Łodzi. „Kontrolne” wstawki dały mi do zrozumienia, że jedyne czego potrzebuję do sukcesu to odpowiednia pogoda. Warunek nie tak łatwy do zrealizowania w niemal letnim sezonie. Na miejscu melduję się dwa tygodnie później. Pogoda sprzyja, choć widmo deszczu ciężko zwisa nad głowami. Na rozgrzewkę powtarzam Onyks, później wieszam ekspresy i w pierwszych kroplach deszczu zaczynam wstawkę. Niestety, zabrakło skupienia i po chwili jestem z powrotem na ziemi. Na następną próbę nie ma już szans, droga zalana. Ale nie wszystko stracone! Szybkie oględziny stron portali pogodowych dają szansę na wieczorne przejaśnienia. Plan jest więc prosty – szybki lunch i powrót na projekt. W tym miejscu powinienem chyba zareklamować naleśniki z dżemem w podzamczańskiej Stodole – trzy sztuki i projekt pada w pierwszej wstawce ;] Na deser prowadzę jeszcze bardzo przyjemną kombinację Loża Szyderców VI.5 i ciśniemy kibicować Biało – Czerwonym.

A wracając jeszcze do zawodów w Łodzi – wczoraj pojawił się świetny klip z finałów autorstwa Łukasza „Jankesa” Jankowskiego. Zapraszam więc do krótkiej video relacji:

A na koniec mała autoreklama. Pamiętacie poniższe zdjęcie? Ta skała to Dziewica na Kołoczku, a mój kadr został wybrany do reklamowania naszej polskiej Jury na wystawie „CLIMBING GARDENS OF THE WORLD” będącej częścią ogromnych targów IGA wystawianych od kwietnia do listopada w Berlinie.

Gdzieś tutaj nasza Jura ze zdjęciem Dziewicy 🙂

Weekend na (VI.)5+

W końcu. W końcu przyszła wiosna i choć w skałach preferuję raczej niższe temperatury, to takiego weekendu jak miniony naprawdę mi brakowało.

Czarek i Ścieżka Chaosu za VI.4. Zegarowa, Smoleń. Na ścianie po prawej od widocznego zacięcia biegnie Najwyższy Czas i Perpetum Debile.

W sobotę trzeba było co prawda chwilę poczekać aż skała podeschnie, ale po południu wyszło słońce i dzień zakończyłem ze sporym dorobkiem naprawdę pięknych dróg. Aż dziw, że po tylu latach wspinania na Jurze znajduję tu takie perełki.

Jak zwykle nie wszystkim było wystarczająco ciepło 😉

…a inni dzielnie walczyli ze słońcem

Niedziela to już totalna sielanka. Tłumy ludzi, pełna lampa i piknik pod skałką.

Znajdź jeden niepasujący element

Sielanka sielanką, wspin jednak musi być. Poniżej wrzucam mój weekendowy wykaz wraz z podpisami, bo wydaje mi się że każda z pokonanych przeze mnie dróg zasługuje na komentarz:

Czasoprzestrzeń VI.3+ OS (Zegarowa, Smoleń) – 13 wpinek O_O, ładna, dość ciągowa linia środkiem skały.

Prosty Kant VI.4 OS (Zegarowa, Smoleń) – super ładna, wspinanie po ostrzu filara, na początku w lekkim przewieszeniu na misia. Dobra na onsight

Solaris VI.4+ OS (Słoń, Grochowiec) – bardzo brzydki start i dalej całkiem ładne ciągowe wspinanie po dziurach.

Nabrzmiałe Gruczoły VI.5 2pr RP (Słoń, Grochowiec) – ultra brzydka, odradzam 😛

Perpetum Debile VI.5+ 2pr RP (Zegarowa, Smoleń) – REWELACJA, ścisła czołówka w tej trudności na jurze pod kątem urody. Na dole wspin na misia po obłym filarze zakończony koordynacyjnym ruchem rodem z bulderu po paczkach, dalej lekkie przewieszenie po klamach i na koniec ciąg + techniczny crux po małych chwytach.

Czas najwyższy VI.5+/6 2pr RP (Zegarowa, Smoleń) – też świetna, na początek siłowe przewieszenie, a dalej ultra ciąg po urozmaiconych chwytach, nie nazwałbym jednak tego terenu westowym 😉 Droga sprzed 4 lat, ktoś to robił? Szkoda jedynie, że na dole mocno potraktowana dłutem.

Wiosna w pełni!

Margalef – jestem za, a nawet przeciw!

– Gdzie jedziecie na majówkę?

– Do Margalefu, pierwszy raz!

– Co?! To jeszcze tam nie byłeś?!! Jak to możliwe!?

A no nie byłem, a taki mini dialog przeprowadziłem w ostatnich tygodniach naprawdę wiele razy… Cóż tu dużo mówić. Wiosna i jesień to najlepsze na wspinanie w Europie okresy w roku. Nic więc dziwnego, że przez 15 lat zawsze pojawiała się jakaś bliższa, zazwyczaj tańsza, ale i równie kusząca destynacja jak Hiszpania. Zazwyczaj Osp, czasami Franken, Saint Leger, Ceredo, „Kalanki”, Leonidio, Labak, Sycylia, Sardynia, Polska Jura… no dobra, miejscówki nie zawsze były równie kuszące, ale pozostałe dwa warunki raczej spełniały ;].

Wspinanie w sektorze Espadellas

Po wielu latach przyszedł jednak czas na pierwszy wspin w Katalonii. A nie, jednak drugi, bo właśnie sprawdziłem, że Terradets też się łapie do tego autonomicznego regionu. W każdym razie pod koniec kwietnia, wraz z ukochaną lądujemy na lotnisku w Barcelonie. Jeszcze tylko klasycznie nocka na terminalu i już możemy odbierać nasze zamówione auto z segmentu „mini”. I tutaj pierwsza niespodzianka. Pani w Europcarze nie może znaleźć kluczyków do naszej fury i w nagrodę daje nam 2 klasy wyższego Seata. Czy ten trip może zacząć się lepiej? Chyba może, po wyjściu z lotniska wita nas wręcz idealna pogoda. Słoneczko, lekka bryza i przyjemne 19 stopni. Najlepiej!

Bolid i mój pilot

Taras z widokiem 🙂

Dobra, koniec tego przynudzania. Czas na słowo o wspinaniu, bo jest o czym pisać!

Przez 10 wspinaczkowych dni udało nam się zwiedzić całkiem sporo sektorów, zrobić kilkadziesiąt dróg od 6a do 8a+ (moje 8a.nu dla dociekliwych), różniej długości, w różnym przewieszeniu i o zróżnicowanym charakterze. Do tego NIE zrobiliśmy też kilku trudniejszych propozycji (winię za to śródziemnomorską winno – serową dietę ;]), więc bagaż doświadczeń ze wspinania w tym zlepieńcowym rejonie zebrałem całkiem pokaźny. Jak wrażenia? Zacznijmy od wad, żeby na koniec zostało wam pozytywne wrażenie po zaletach. Mnie w każdym razie takie zostało.

Ostra skała i monotonne wspinanie po dziurach. Te dwie cechy mnie tu ewidentnie męczyły. Po niemalże każdej wstawce niezbędna była pomoc cążek, papieru ściernego i tejpa żeby doprowadzić skórę do porządku. Do tego nie raz zamiast walczyć z drogą, musiałem walczyć z bólem skóry i to nie wywołanym pęknięciami czy zdarciem opuszków, a raczej miażdżeniem ciągle tych samych punktów na palcach przez ostre krawędzie dziurek. Monotonne wspinanie to już mniej konkretny zarzut aczkolwiek dla mnie dość poważny. Zdecydowana większość dróg prowadzi tutaj po dziurach i stopniach pracujących od góry. Nie ma oblaków, ścisków, chwytów w plecki, odciągów, rzadko widuje się krawądki, a nogi pomagają mniej więcej tyle co na słynnym Moon Boradzie. Teraz przyznać się, kto na myśl o tym ostatnim pomyślał – „idealnie!”;]. Nie bez przyczyny na początku tego akapitu napisałem o „cechach”, a nie „wadach”, w końcu czyż to nie jeden z piękniejszych elementów wspinania, że każdy może znaleźć coś dla siebie, w swoim stylu? Na koniec tej mocno subiektywnej grupy „cech negatywnych” dorzucę jeszcze jedną – niewielką liczbę długich dróg (kto tym razem?). Cóż mogę poradzić, że większą przyjemność sprawia mi przedrałowanie 40m niż jedynie 20 , a właśnie tej długości jest zdecydowana większość linii w Margalefie.

Leszek podczas wieczornego przejścia Miguel el Casero 7c+

Ok, czas na zalety. Tutaj będzie chyba bardziej obiektywnie: ogromna liczba dróg, brak wyślizgu, brak tłumów w skałach, czytelne na onsight drogi, wszystkie wystawy, praktycznie brak podejść, ładne krajobrazy, dwa super tanie campy czy bliskość wielu świetnych rejonów (jakby ktoś miał dość dziurek). Jak widzicie ta grupa jest trochę większa, choć moje „zarzuty” są całkiem poważne i z tego względu nie mogę zaliczyć Margalefu do swojego top 3. Nie zmienia to jednak faktu, że pewnie znalazłby się tuż za nimi, a we wspomnianym top 3 nie mam już zbyt wiele do zrobienia. Podsumowując – Margalef odwiedzę jeszcze nie raz!

No dobra był jeden chłodny dzień 😉

Zazwyczaj było jednak wakacyjnie

Wściekłe Psy

„Dawaj na Bloco, w skałach będzie lało” – ciężko było opędzić się od tych słów przed minionym weekendem. Na szczęście sceptycy byli w błędzie, bo Podlesice powitały nas przyjemną temperaturą i przebijającym się przez chmury słońcem. Słowem – warun idealny!

Nie ukrywam, że wybór Góry Zborów nie był przypadkowy, a plan na sobotę dość prosty – Wściekłe Psy VI.6+. Droga padła w trzeciej próbie dnia, w klasycznym Madejowym stylu – „telepało go od początku ale urobił”. Jako, że to przejście wiele dla mnie znaczy postanowiłem lekko rozwinąć całą historię…

Wściekłe Psy – fot. Maciek Ostrowski

Wściekłe Psy na Turni nad Kaskadami to wielki klasyk Podlesic i najtrudniejsza droga Góry Zborów (wraz z kombinacją Pawła Wyrwy – Kill Bill). Autorem tej mocno bulderowej linii jest nie kto inny jak słynny autor i pogromca takich klasyków jak Tyranozaurus Rex i Sportland na Mściwoja – Kuba Rozbicki. Droga powstała w 2001 roku, czyli mniej więcej wtedy gdy zaczynałem się wspinać. Nie małe wrażenie zrobiło na mnie 5 lat później pokonanie drogi przez Ziółka, a wiszące niegdyś na banerze podlesickiego sklepu zdjęcie pamiętam do dziś. Zresztą wspomniane fotki Wojtka Barczyńskiego możecie jeszcze znaleźć tu(klik).

Wściekłe Psy i Kuba Ziółkowski – fot Wojtek Barczyński, 2006 rok

Nadszedł rok 2013 (mniej więcej), a ja postanowiłem sprawdzić czy mam czego szukać na owianej legendą drodze. Wystarczyła jedna wstawka. Nie miałem. Psy wydały mi się znacznie trudniejsze niż pokonany tego roku Sportland, a plany przejścia musiałem odłożyć na przyszłość. Po dwóch latach wróciłem silniejszy i znowu jedna wstawka. Nie. Tym razem dwie, bo może byłem niedogrzany ;] I znowu porażka. I jak już się domyślacie, 2 lata później (czyli w zeszłą sobotę) postanowiłem wybadać temat ponownie i… przełom! Od razu sklejam wszystkie ruchy, bulder zacykany, pora wrócić za tydzień.

Sportland Na Mściowoja, Psy idą dokładnie 2 metry w prawo – fot. Wojtek Ryczer, 2013r

Dalszą część tej przydługiej historii już znacie. W ostatecznym rozrachunku na Wściekłych Psach miałem zaledwie kilka prób, nie więcej niż na Sportlandzie i Hipnofotofilii (też VI.6+ i też Kuby!!!), ale przygoda trwała wiele lat, dzięki czemu sukces smakuje naprawdę doskonale. No i mam już na koncie całą tetralogię Rozbickiego. Dzięki Kuba za te drogi!

Robert Pietkiewicz na Pajączkach

Niedziela to już mniej ekstremalne wspinanie na Kołoczku. W szybkim RP rozprawiam się z Aguirre – Gniew Boży, dziwną drogą – trawersem za VI.5+ (hard). Aha i gratki dla Robercika za stylowe przejście Pajączków!

Robert Pietkiewicz na Pajączkach

Na dobry początek – Jura!

Czyż to nie było najpiękniejsze rozpoczęcie jurajskiego sezonu ever?! Piękne słońce, lekki wiaterek, nie za gorąco, mnóstwo znajomych w skałach, darmowe ciasto w Trafo, tłumy przy ogniskach, mała kolejka w Kroczycach, no po prostu idealnie!

❤

Sobotę, zgodnie z dyrektywami Uukochanej spędziliśmy „gdzieś gdzie można się wygrzać”, czyli na starej dobrej Górze Zborów. Jak się okazało ze względu na pogodę, pomysł ten był dość szalony, ale o dziwo razem z nami wpadło na niego pół Warszawy.

Cygańskie obozowisko

Michał Przybyło walczy z Grekiem Korbą

Inauguracyjna droga? Powrót do pierwszych wspinaczkowych kroków i Nikodemówka! Zapomniałem jak ładne może być rzymskie pięć! Po dogrzewce zachęcony słowami jurajskiego mistrza Jajanka oraz pięknym przejściem flash w wykonaniu nie mniejszego wygi Grześka Napory, uderzam na świeżutką drogę tego pierwszego (tuż obok Idą Łysi). Wściekłe Pięści Węża powstały tydzień temu i oscylują wokół cyferki VI.4+. Jak to zwykle bywa z drogami Jajanka, także i ta oferuje bardzo ciekawe, nietypowe dla Jury wspinanie. Zdecydowanie polecam!

Janek Sokołowski i jego „Wściekłe Pięści Węża” VI.4+

Plecy opalone, drogi porobione i nawet jakieś projekty otwarte. Zawijka do trafo i na ognisko. Niedzielę zaczynamy dość wcześnie, bo w planach premierowa wizyta na Goncerzycy, a tam podobno nie da się trafić. Wspierani zdobyczami współczesnej techniki, podłączeni do satelitów, szczęśliwie kładziemy kres tym plotkom i dość sprawnie lądujemy pod imponującym trzydziestometrowym masywem. Na niektórych drogach przydałaby się stalowa szczota (mchy), ale największe klasyki mają tutaj zdecydowanie pięć gwiazdek!

Reductio ad absurdum VI.4 na Goncerzycy, fot. Maciek Ostrowski

Na koniec wpadamy jeszcze na Grochowiec, gdzie kolejny raz przekonuję się o wielkiej klasie Tańca ze Słoniem. To tyle, do zobaczenia za tydzień!

Fotografia okiem wspinacza

Autoportret – teraz mawiają na to selfie 😉

Urodzony w analogowych latach 80-tych, większość życia spędziłem jednak w erze cyfrowej i właśnie z tej ery pochodzą moje pierwsze wspinaczkowe doświadczenia z fotografią.
Na początek proponuję małą podróż w czasie. Mamy rok 2005, a ja jako 16-letni członek Agamy wybrałem się razem z sekcją na wakacje do francuskiego Ailefroide. Rodzice chyba darzyli mnie sporym zaufaniem, bo do wyjazdowej wyprawki dołączyli mi swojego świeżo zakupionego, cyfrowego Olympusa. Pomysł rewelacyjny, jednak szybko się okazało, że na mojej (całkiem pojemnej jak na tamte czasy) 128mb karcie pamięci zmieści się mniej więcej tyle samo zdjęć co megabajtów. Sto trzydzieści zdjęć na trzy tygodnie wyjazdu?! Teraz byłoby to nie do pomyślenia, nawet z telefonem w roli aparatu, jednak wtedy zaowocowało to czymś co po dziś dzień uważam za swoją najlepszą fotorelację z tripa i jeśli miałbym kogoś zapraszać na pokaz slajdów, to folder Ailefroide05 prezentowałoby mi się najłatwiej.

Ailefroide 2005, prawie wszyscy z tego zdjęcia nadal się wspinają!

Trochę odbiegłem od tematu tego tekstu, powyższa historia miała jednak na celu ukazanie Wam jednej z ważniejszych rzeczy w fotografii, nie tylko tej wspinaczkowej. Chodzi o dbanie o każdy kadr. Oczywiście, zarówno 16letni jak i obecny Stefan mógł sobie strzelić kilka ujęć danego fotografowanego obiektu, a później metodą eliminacji wybrać najlepszy i jest to niewątpliwie jedna z największych zalet fotografii cyfrowej. Wierzcie mi jednak na słowo, że jeśli przed każdym wciśnięciem spustu migawki wyobrazicie sobie, że efekt swojej pracy zobaczycie dopiero po wywołaniu kliszy, to zastanowicie się trzy razy czy aby na pewno dane ujęcie chcecie złapać tak a nie inaczej, co z pewnością przełoży się na wyższą jakość finalnego dzieła.

2013 rok, Góra Zborów – czasem warto też być w odpowiednim miejscu i czasie

Zostawmy jednak za sobą ten przydługi wstęp i przejdźmy do rzeczy. Zostałem w końcu poproszony o opisanie pracy fotografa-wspinacza (kolejność losowa ;]) na wyjazdach w skały. Jeśli czytacie ten tekst od początku to pewnie już się zorientowaliście, że nie podchodzę do tematu sztampowo. Nie znajdziecie tutaj złotych porad jak zrobić zdjęcie na okładkę „Gór”, „BUKI” czy na profilowe na fejsie. Najważniejszą poradę zamieściłem we wstępie, a dalej skupię się raczej na ukazaniu mojej pracy od kuchni.

Ta sama skała (Dziewica) ale z drugiej strony. W akcji Arek Smaga.

Opis klasycznego dnia zacznę od tego co najgorsze – podejścia. Jako klasyczny wspinacz sportowy, wychowany na zasadach prawdziwego warszawskiego samuraja Remiego (nadal dzierży najwyższą Warszawską cyfrę, więc jest od kogo się uczyć) staram się kumulować życiową energię na wspinanie, a nie trwonić ją na inne aktywności jak np. bieganie czy podejścia. Dlatego też w Ceuse byłem tylko raz i tylko 4dni i dlatego cierpię podwójnie każdego dnia dźwigając cały foto sprzęt pod skałę. Nie mogę jednak dopuścić do sytuacji, że umknie mi kadr życia, więc aparat mam zawsze ze sobą! Do tego małpa, taśmy, czasem druga lina itp., wiadomo. Kiedyś zdarzyło mi się nawet zabierać dodatkowe ciuchy dla „modela” w razie gdyby pojawił się w niewyjściowych 😉

Dwójka moich ulubionych modeli – Ewcia i Konrad :]

Kolejna kwestia – małpowanie. Jak wiadomo im wyżej jesteście (Ty i wspinacz) tym lepiej, przynajmniej zazwyczaj. I tutaj pojawia się częsty dylemat fotografa. Czy zrobić średnie fotki z tej krótkiej drogi/ dolnego cruxa, czy raczej stracić nogi, chęć do życia i czas na wstawkę na pałowanie 40metrów w poszukiwaniu ujęcia idealnego. Nie wspominając już o czasie spędzonym we wżynającej się w uda i biodra uprzęży. Dodatkowo nie raz spotkałem się z sytuacją gdy wspinacz hacząc drogę do miejsca przeze mnie wyznaczonego, nie był w stanie porobić sekwencji mimo, że całość przeszedł w ciągu nie dalej jak dwa dni temu. I wtedy czekamy, a krew z nóg powoli odpływa i to słońce świeci tak mocno… Na domiar złego jakiś upalony Hiszpan, wykrzykuje na dole że mu blokujemy projekt, a jechał na niego z domu aż półtorej godziny. No nic, drugi raz tu nie wylezę, więc ignorując narwańca i jego szczekającego psa staram się w pozycji klucza wiolinowego – z głową do dołu, biodrem zatartym o tufę i nogą podhaczoną o ekspres z drogi obok – znaleźć idealną pozycję do tego jedynego kadru.

Julka na zdjęciu z zeszłych wakacji, a za obiektywem ja wisząc do góry nogami…

Ostatecznie ogłaszam sukces, zjeżdżam na ziemię i po 15min przerwie na odzyskanie czucia w nogach zabieram się powoli za powrót do baru na obiecane mi za zdjęcia zimne piwo – w końcu wspinać się już nie dam rady. Sesja skończona, pozostaje jeszcze tylko spędzić 5godzin w „cyfrowej ciemni” zastanawiając się czy balans bieli na skali od 1 do 10k ustawić na 3250 czy 3255 i owoce pracy gotowe. Wysyłam je do modela i w duchu liczę, że po trafieniu do internetów zostaną przynajmniej podpisane…

Na szczęście nie zawsze trzeba gdzieś małpować żeby ustrzelić dobry kadr. Na zdjęciu Kipras Baltrunas w finale warszawskich zawodów Bloco Masters 2016.

Na koniec, zrywając już z lekko satyryczną konwencją, chciałbym bardzo podziękować wszystkim tym, którzy zgodzili się zostać uwiecznionymi na moich zdjęciach. Wiem, że i dla was nie rzadko wiązało się to z dużym wysiłkiem, ale mam nadzieję, że było warto. Do zobaczenia na następnych wyjazdach!

P.S.
Powyższy artykuł ukazał się w styczniu tego roku na łamach Crag Magazine.